پنجمين روز نمايشگاه كتاب كمتر از يك ساعت ديگر شروع می شود و من هر چهار روزش را صبح از شمال تهران راه افتاده ام و چمران را رفته ام تا تونل و بعد از تونل و پارك ولايت. بعد انداخته ام تو اتوبان خليج فارس؟ نه. می روم از راه بهشت زهرا. از سالن های تطهير می گذرم و گل ها و سنگ قبرها را رصد می كنم و گلزار شهدا را دور می زنم و بعد می رسم ورودیِ پاركنيگ. يك تير و چند نشان است برايم. خب نمايشگاه كه نمايشگاه است و برای كسی مثل من فرق نمی كند كجا باشد. هرجا باشد می روم. نهايتش مثل مصلی هر روز حرص می خورم و جلوی دماغم را می گيرم تا بوی موكت های پا خورده اذيتم نكند و گوش هام را می گيرم تا صدای بلندگوهای تعبيه شده در سوراخ و سمبه ها پرده اش را ندرد و خيسِ عرق از شرجیِ غرفه های طبقه ی بالا، فحش و ناسزا را ول می دهم سمتِ باعث و بانی اش...
اما حالا كه بخت يارم بوده و محل مورد نظر افتاده وسط بچه گی هام، چرا كِيفش را نبرم؟ جمعه ها ساعت شش صبح سرويس دعای ندبه با "ای لشكر صاحب زمان" می بردمان بهشت زهرا، قطعه ی شهدا. دعای ندبه كه تمام می شد، نان و پنير و خرما و سبزی و آش و هركه هرچه داشت. ما هم بچه های زودبزرگ شده... می خورديم و نمی خورديم... زوم می كرديم چشم های خيسِ اشك از نمی دانم كدام گناه را روی چهره های چهارده پانزده ساله ی شهدا و حسرت می خورديم چرا جای آن ها نيستيم... جنگ كه تمام شد، جمعه هامان شد زيارتِ قبری خالی در انتظار جنازه ای هجده ساله. آب و گلاب می برديم و قبر را می شستيم و از خاكِ نم دارِ سرد شفاعت می خواستيم... چهارده سال بعد، گونی جنازه را تحويل گرفتيم و برديم گذاشتيم سر جاش. حالا ديگر آن زير كسی بود...
شب های نمايشگاه كتاب، صفِ ماشين هایی را كه سانت سانت از هم سبقت می گيرند برای ورودیِ تهران، با لبخندی موذيانه پشت سر می گذارم و گازش را می گيرم سمتِ در ورودیِ بهشت زهرا. يكی دو باری ست كه زود می رسم و در باز است هنوز. ته مانده های عزادار با اشك و آه بيرون می آيند. خيره می شوم به تانكِ وسط بلوار و بچه گيم را توي قطعه ی پنجاه و سه زير و بالا می كنم. بعد يك هو به خودم می آيم و ترس بَرَم می دارد. پايم را می گذارم روی گاز و از جمع مُرده ها می زنم بيرون. چشم هام را كه باز می كنم، رسيده ام خانه و بابا منتظر است برايش تعريف كنم امروز نمايشگاه چه خبر بوده...
