کتابی در اومده این روزا از هاروکی موراکامی به نام «از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم». خُدان این نویسنده های ژاپنی. اون قدر عجیب و غریبن و اون قدر ایده های فضایی دارن که آدم دوست داره بره زبون شونو یاد بگیره و بیشتر باهاشون ارتباط برقرار کنه. البته بعضی شون به زبون انگلیسی می نویسن. جالبه که تو ایران هم خیلی ازشون استقبال می شه.
موراکامی سال هاست که هر صبح تو برف و بارون و آفتاب می ره می دوه. دوست داره دویدن رو. تو مسابقه های مختلف هم شرکت می کنه. سیگار رو موقعی ترک کرده که می خواسته یه نویسنده ی جدی باشه؛ چون به نظرش نویسندگی به بدن سالم احتیاج داره. تو همین دویدن ها بوده که تصمیم می گیره از این تِم برای کتابش استفاده کنه. یعنی هر اتفاق، خاطره، خیال و حتا رویایی که موقع این دویدن ها به ذهنش رسیده، جمع کرده و با تکنیک خاص خودش تو این کتاب آورده. وقتی کتاب رو می خونین، انگار دارین با نویسنده می دوین و بعضی جاها قشنگ ضرب آهنگِ دویدن رو حس می کنین. حجمش مثل دوی ماراتن بالا نیست، یعنی می شه خوندش...
این کتاب رو مجتبا ویسی ترجمه و نشر چشمه منتشر کرده.
۴ نظر:
موراکامی که رسما معرکه ست، فقط امیدوارم ترجمه اش توی ذوق نزند
ترجمه ش خوبه که تونستم تا تهش بخونم، چون تازگی ها طوری شدم که اگه ترجمه بد باشه، اصلا سعی نمی کنم باهاش دست و پنجه نرم کنم. بلکه کتاب رو پرت می کنم یه گوشه و منتظر ترجمه ی خوب می مونم...
چاكريم آبجي... داشتم رد مي‌شدم، گفتم يه سلامي عرض كنم
سلام از ماست داداش
ارسال یک نظر